Yapamadım beyler, olmadı. Güzel de başlamıştı ama yok; 15 saatten fazla bir süreyi hak etmeyecek kadar çeşitli ve derinlikte bir oyun sadece ama 50 saat olacak ve ırzına tükürdüğümün oyunu bitmiyor. Hadi uzunluğa sıkılarak katlanabilirim de; oyun ilerlemiyor. Plot çok oyalanıyor sürekli boş yere, hadi onu da geçtim; dungeon'lar çok kanser. Random encounter sıklıkları yüzünden nereye gideceğimi sürekli unuttuğumdan boş yere dolanmakla geçti en takıldığım dungeon'da. Ve o kadar ilerleme kaydederken oyun takıldı, son save'e dönmek zorunda kaldım oyunu yeniden başladım. Bu da saatlerce progress kaybı olunca "Agam ben iptalim yeter" oldum. Çünkü 1-2 kere gelmedi bu başıma sadece, aynı dungeon'da 3.kere oyun takıldı ve son save'e dönmek zorunda kalınca yine; bana geldiler.

Çok istedim bu oyunu bitirmek ve çok olmasa da istedim bu oyunu sevmek. Sevebilirdim de, eğer bitirebilseydim şu dungeon'larda takılmadan; "Oyun 15 saat sonra sıkıcı ama yine genel olarak fena oyun değil, daha iyi olabilirmiş ama canı sağ olsun, markanın ilk oyunu sonuçta" der geçerdim ve 3.5'i yapıştırırdım, iyi yönleri de var çünkü.

Ama şu anlık benden uzak olmasını istiyorum. Bir gün geri döneceğim çünkü yarım bırakmayı sevmem. Ama o gün bugün değil, ne zaman özlersem o vakit dönerim. Şimdilik akıl sağlığımı korumak için oyundan uzak kalmam gerekiyor.

Loved this to bits -- it's solid and excellent, in a subtle way. A few notes:

- This isn't Final Fantasy VII -- dungeons are numerous, mazey, long, and chock-full of random encounters. Multiple times the main story pauses until you go to two or three dungeons (in any order) to get the required plot tokens. This is bad if you see rpg dungeons as an unpleasant obstacle in the way of progressing the rpg story. But I loved the combat system, and I was in the mood for a classic, dungeon-y, meat-and-potatoes jrpg, so I had a really fun time.

- Small cast sizes are good! There are only six playable characters, and they all get plenty of time to shine throughout the story. I semi-recently played FF9 and Xenogears for the first time; both those games have much bigger casts, and both drop the ball with many of their characters. There are no Ricos or Freyas here, characters with a couple good scenes early on that have nothing to do otherwise. The skits, added in the PSX remake, obviously go a long way in helping me further connect with the characters. Their ending resolutions, and the extended pre-final dungeon scene in Early, cemented them in my heart as an all-time favorite rpg cast. (The excellent, playful writing in the Phantasian Productions patch also definitely helped.)

- The main villain is introduced in the first seconds of the game, and he stays the main villain for the entire story. There's no bait-and-switch, no big twist. There are two main act break setpieces, one about three hours in and one about twenty hours in, that each further establish the villain and develop your relationship with him. When I got to the finale and the full arc of his story was revealed to me, I was really moved. A big part of that is that they didn't pull a new villain out of their ass for the final boss -- this is Dhaos's story from start to finish as much as it is Cress and co.'s, and that's a rare feat for an RPG story.

The only other Tales game I've played is Vesperia, and it frustrated me because of its extremely long, sloppy story full of dropped threads and its very easy fighting. Phantasia was the perfect antidote -- it's more tightly focused, and the dramatic fights kicked my ass. I have a lot of friends that adore Tales; I'm really happy I found the right game to invite me into the series.