"Dans müziklerinin bu tür bir oyuna, bu tür bir seriye yakışabileceğini kim tahmin edebilirdi?"
En başta dediğim gibi, oyunun müzikleri çokça başarılıydı. "Legacy of Darkness ve 64" oyununu saymazsakta seride asıl gerçek üç boyutlu oyun budur, tartışmaya da kapalı. Mekan tasarımları da bildiğimiz o devasa kale mi bu? Diye sordursa da bazen gerçekten "Ha evet gerçekten ben kaledeyim!" dedirttiği gerçeği var.
Oynanışa bakacak olursak, üç boyutlu bir metroidvania yapılmaya çalışılmış. Anahtar kelimelerimiz yapılmaya çalışmış olmaları... Bunu rahatça söyleyebilirim, oyun sizi kaleyi keşfetmeye itmiyor, itemiyor, çünkü ne keşfedecek çok fazla yer var, ne de kamerayı doğru düzgün bir şekilde kontrol edebiliyorsunuz, en önemlisi de, keşfetmek, sizi yeteri kadar ödüllendirmiyor.
Oyun dövüş mekaniklerine daha fazla odaklanmış, ben bu mekanikleri de beğendim, şu an günümüzde var olan bazı oyunlarda dahi bulunmayan çok önemli bir özelliğe sahip. Aksiyon esnasında ekipman değiştirebiliyor, bin bir türlü eşyaları ard arda kullanabiliyor, özel güçler verecek iki eşya türlerinin içinde bir sürü seçenekleri içerisinde savaşı fazlaca çeşitlendirebiliyorsunuz. Ulan bu harika bir şey! "2018 God of War" oyununda dahi savaşı çeşitlendirmek için oyunu durdurmak ve menü üzerinde aşağılara ya da yukarılara in çık bilmeden rün seçmek gerekiyor. Ama bu Castlevania oyununda savaşırken zırh bile değiştirebiliyorsunuz, ZIRH!
Önceki paragraflardan anlayacağınız üzere, oyun biraz fazlaca dövüşe önem veriyor, bu da oyunun metroidvania havasını kısmaya yetmiyor tabi ki, ancak bir odaya ilk defa girdiyseniz, arenaya girmişsiniz gibi kapıları kilitleyerek düşmanlarla dövüşmek zorunda kalıyorsunuz. Keşfetmek isteyecek olsanız dahi, bu oyunda bir yerden bir yerlere gitmek fazlaca uzun sürüyor, iki boyutlu oyunlarında dahi bu kadar uzun sürdüğünü hissetmiyordunuz, ben tamamen oynamayı başardım, bunun sebebi kesinlikle aksiyon anında yapabildiklerim ve güzel yazılmış müziklerdi.
Oyunun da bir hikayesi var, bu hikaye daha önce çıkmış oyunlara göre kendisini çok daha fazla ciddiye alıyor. Bu da hoş olmuş, insanların merak ettikleri, Belmont'ların vampir avcılığına nasıl başladığını açıklayan bir hikayeyle balığı tutuyorlar. Ancak oyunun bu hikayeyi nasıl işlediğine gelecek olursam... İşte orası çok mutlu etmiyor, oyunu oynama süreniz ve ara sahnelerin ortaya çıkışı, yani hikayenin anlatımının olduğu yerler, sadece ara sahnelerde hikaye ilerleyecek, bunlar çok dengesiz, bir anda birisi çok uzun, bir anda birisi çok uzun. Ama bunlara rağmen zamanına göre kötü yazılmamış bir oyun hikayesi, hatta dönemine göre iyi hikayelerden sayılabilir.
Son olarak spoiler vermeden oyunun sonuyla ilgili düşüncelerimi paylaşmak istiyorum. Bu oyunun sonunda tam olarak aradığımızı alamıyoruz, ancak önceden oynadığımız oyunlarla sağlam anlamlar kazandırıyoruz. En komik olanı da "2018 God of War" oyunun finalinden daha etkileyici bir son baş düşman dövüşüne sahip. Siz geceyi avlarken size bol şans diliyorum...
En başta dediğim gibi, oyunun müzikleri çokça başarılıydı. "Legacy of Darkness ve 64" oyununu saymazsakta seride asıl gerçek üç boyutlu oyun budur, tartışmaya da kapalı. Mekan tasarımları da bildiğimiz o devasa kale mi bu? Diye sordursa da bazen gerçekten "Ha evet gerçekten ben kaledeyim!" dedirttiği gerçeği var.
Oynanışa bakacak olursak, üç boyutlu bir metroidvania yapılmaya çalışılmış. Anahtar kelimelerimiz yapılmaya çalışmış olmaları... Bunu rahatça söyleyebilirim, oyun sizi kaleyi keşfetmeye itmiyor, itemiyor, çünkü ne keşfedecek çok fazla yer var, ne de kamerayı doğru düzgün bir şekilde kontrol edebiliyorsunuz, en önemlisi de, keşfetmek, sizi yeteri kadar ödüllendirmiyor.
Oyun dövüş mekaniklerine daha fazla odaklanmış, ben bu mekanikleri de beğendim, şu an günümüzde var olan bazı oyunlarda dahi bulunmayan çok önemli bir özelliğe sahip. Aksiyon esnasında ekipman değiştirebiliyor, bin bir türlü eşyaları ard arda kullanabiliyor, özel güçler verecek iki eşya türlerinin içinde bir sürü seçenekleri içerisinde savaşı fazlaca çeşitlendirebiliyorsunuz. Ulan bu harika bir şey! "2018 God of War" oyununda dahi savaşı çeşitlendirmek için oyunu durdurmak ve menü üzerinde aşağılara ya da yukarılara in çık bilmeden rün seçmek gerekiyor. Ama bu Castlevania oyununda savaşırken zırh bile değiştirebiliyorsunuz, ZIRH!
Önceki paragraflardan anlayacağınız üzere, oyun biraz fazlaca dövüşe önem veriyor, bu da oyunun metroidvania havasını kısmaya yetmiyor tabi ki, ancak bir odaya ilk defa girdiyseniz, arenaya girmişsiniz gibi kapıları kilitleyerek düşmanlarla dövüşmek zorunda kalıyorsunuz. Keşfetmek isteyecek olsanız dahi, bu oyunda bir yerden bir yerlere gitmek fazlaca uzun sürüyor, iki boyutlu oyunlarında dahi bu kadar uzun sürdüğünü hissetmiyordunuz, ben tamamen oynamayı başardım, bunun sebebi kesinlikle aksiyon anında yapabildiklerim ve güzel yazılmış müziklerdi.
Oyunun da bir hikayesi var, bu hikaye daha önce çıkmış oyunlara göre kendisini çok daha fazla ciddiye alıyor. Bu da hoş olmuş, insanların merak ettikleri, Belmont'ların vampir avcılığına nasıl başladığını açıklayan bir hikayeyle balığı tutuyorlar. Ancak oyunun bu hikayeyi nasıl işlediğine gelecek olursam... İşte orası çok mutlu etmiyor, oyunu oynama süreniz ve ara sahnelerin ortaya çıkışı, yani hikayenin anlatımının olduğu yerler, sadece ara sahnelerde hikaye ilerleyecek, bunlar çok dengesiz, bir anda birisi çok uzun, bir anda birisi çok uzun. Ama bunlara rağmen zamanına göre kötü yazılmamış bir oyun hikayesi, hatta dönemine göre iyi hikayelerden sayılabilir.
Son olarak spoiler vermeden oyunun sonuyla ilgili düşüncelerimi paylaşmak istiyorum. Bu oyunun sonunda tam olarak aradığımızı alamıyoruz, ancak önceden oynadığımız oyunlarla sağlam anlamlar kazandırıyoruz. En komik olanı da "2018 God of War" oyunun finalinden daha etkileyici bir son baş düşman dövüşüne sahip. Siz geceyi avlarken size bol şans diliyorum...