Definitely pulled a little bitch move and called it quits for now. The camera angles were just not doing it for me, they would change so often mid-battle and I would just lose control of Dante for enough time to get smacked and lost two-thirds of my health. And the boss fights are so counterintuitive to the fluid combat mechanics. Not sure if I want to put in the time to get good right now. Like any other franchise I explore, I am not going to let the shortcomings of one entry impact my enthusiasm to play the rest.

Say it with me now: skill issue.

"Looks like we have a winner." "Jackpot."

It's well known that Devil May Cry started development as Resident Evil 4, (in fact it started as Resi3 even), and that lineage is obvious when you play. Fixed camera angles. Take items from one part of the castle to another to solve puzzles. Yeah, I see it. But on this playthrough, I noticed some Resi DNA that I hadn't before. That this game is actually kind of terrifying in its own right.

It all comes down to the music for me. You step into the castle, greeted only by piano notes being slammed down in what is almost a rhythm if you squint hard enough. And occasionally there's an actual nice song being played, but it sounds like it's far off. No matter where you are, that nice music is somewhere else. Even the shop music is creepy! C'mon man, this is supposed to be a happy screen! This is where I get all my powers! How are you gonna do me like this? And then of course you encounter your first bad guy and the game goes from very scary to downright horrify... wait hang on. This song is banging actually. Oh, that's right. I'm playing as Dante. Let's rock. And you proceed to wipe the floor with the dumb puppet.

Or you get kinda owned, like I did lmao. This game is tough, but not overbearingly so. The Devil Trigger mechanic helps immensely. Of course it feels great to go into that state and decimate the demons, but the real beauty of it is when you aren't in your DT form. The gauges fill up so wonderfully fast, which made me play more aggressively than I would have otherwise. Even when things looked bleak, it never felt like a comeback was out of reach. "Just gotta hit the guy a couple more times, then I can activate DT, get some health back, and can turn this around aaaand I died. Aw well, let's go again."

And no matter whether you're styling on the enemies or not the combat just feels and looks great. (Though some parts taking getting used to, like how dodging in certain directions sends you 50 feet in the air, instead of just doing a simple roll). I never got tired of watching Dante just unload an endless amount of bullets into the demons. Infinite ammo baby, and he doesn't even need a bandana. Dante himself is just rad as hell, and his cockiness is always well earned. You bet I was feeling just as smug as he was every time a boss went down.

Devil May Cry is all about empowerment. It throws this dense atmosphere and freakish, unforgiving enemies at you, but it knows you can come out on top. And you're gonna do it with style.

Now go beat it again on hard mode.

I'm so sorry the game is amazing but I hated it

Every single minute of it

I am so so so sorry

I literally prefer to play 10+ hours of Drakengard 1 again than another minute of this game I just can't...

Devil May Cry, lançado em 23 de agosto de 2001 pela Capcom Production Studio 4 e Capcom, recebe uma nota de 6/10 nesta crítica específica. Embora tenha introduzido elementos inovadores na comunidade de jogos, como o sistema de classificação estilística e uma abordagem mais dinâmica à jogabilidade, o jogo é criticado por sua narrativa e certos aspectos de design que podem prejudicar a experiência do jogador.

A comparação com Resident Evil 4, especialmente em termos de narrativa e atmosfera, pode ser compreensível, dado o histórico original de Devil May Cry como um potencial quarto título da série Resident Evil. No entanto, a crítica sugere que a história de Devil May Cry pode não ser tão envolvente ou cativante quanto a de Resident Evil 4, tornando-a menos interessante de se acompanhar.

Além disso, o jogo é descrito como extremamente cansativo, com certos aspectos de design, como ângulos de câmera e controles, sendo particularmente frustrantes. Esses desafios de design podem tornar a jogabilidade mais difícil do que deveria ser, prejudicando a experiência geral do jogador.

No entanto, é importante reconhecer que Devil May Cry também recebe elogios por suas inovações e contribuições para o gênero de jogos de ação e aventura. O sistema de classificação estilística e a abordagem mais dinâmica à jogabilidade foram marcos importantes que influenciaram muitos jogos subsequentes.

Em resumo, enquanto Devil May Cry tem seus méritos, incluindo inovação e jogabilidade envolvente, ele também enfrenta críticas por certos aspectos de design e narrativa. Com uma nota de 6/10, é uma escolha que pode atrair jogadores que valorizam a ação intensa, mas pode não ser adequado para aqueles que preferem uma narrativa mais profunda e uma experiência de jogo mais suave.

Devil May Cry 1'i 10 yılın ardından tekrar oynadım, 10 yıl önce oynadığıma göre daha çok beğendim. O vakit pek beğenmemiştim zaten ama şimdi biraz daha fazla beğenmemin sebebpleri şunlar; oyun bu sefer kanser etmedi beni. Sebepleri de şunlar;

İlk kez oynarken save sistemine ayar olmuştum baya çünkü direkt bölüm başına atıyordu, checkpoint yoktu. Bu da beni sinir etmişti ilk kez oynarken çünkü en baştan başlamak beni hep sıkan bir şeydi. Şimdi dert olmadı çünkü şunu fark ettim; bölümler süper kısa.

10 dakikanın altında bitiyor böümler. Kimi bölümler 1-2 dakikada hatta. Save gereksinimi yaşamadım o yüzden. Bir de can basma gibi destekleyici eşyalar da olunca üstelik. Yellow orb'lar da zaten checkpoint sistemini işliyor aslında, sadece sınırlı sayıda.

Yellow orb'lar saçma sapan yine de o ayrı. Çünkü öldüğünde sana sormadan aktif oluyor hemen. Aktif edildiğinde de checkpoint işlevi görüyor ama o ana kadar eşya kullandıysan onları yenilemiyor. Ve görev başında ölünce de kullanıyor, ki gerek yok çünkü zaten bir checkpoint yok.

Oyundaki tek saçma bulduğum sistem Yellow Orb'lar, onun dışında öldüğünüzde bölüm başından koymuyor bölümler kısa olduğu için. Ve açıkçası düşmanlar zor da gelmedi bana zaten, pek ölmedim öyle. Düşmanlar zorlu aslında ama oyun sana da cömert davranıyor gayet.

Devil bar'ı çok hızlı doluyor ve uzak menzilli silahlar aşırı dağıtıyor düşmanları, özellikle Grenade mahvediyor herkesi, boss'ları bile. Bir de kasılmak zor da değil oyunda. Bir de oyunda map sistemi var ve çok işe yarıyor, hiç kaybolmuyorsun oyunda.

Nereye gitmen gerektiğini de gösterince özellikle direkt çok hızlı bitirebiliyordum bölümleri. Bu ilginç çünkü ilk defa oynarken ben bu oyunda kaybolup duruyordum. Ya map'i hiç kullanmayı akıl edememiştim ya da fark etmemiştim bile bilmiyorum.

Oyunun combat'ı çok tatmin edici. Savurduğumuz hamlelerin ağırlığı ve düşmanların tepkileri o yıldan çok güzel ayarlanmış. Ses efektleri de aşırı iyi, ateş etmek çok güzel hissettiriyor bu oyunda. Bölümler de hiç fena dizayn edilmemiş, pek kompleks değil öyle ama yeterli.

Genel bölüm haritası her ne kadar bir bütün olsa da; gitmen gereken yerler çoğunlukla bariz olduğundan düz gidiyorsun yine ama bir bütünlük olması güzel. Yolunu kendin buluyorsun en azından map'e bakarak. 5.oyunu gibi "Düz koridorda yürü sadece" oyunu değil.

Bölümler çok güzel tasarlanmış. Atmosfer şahane. Gotik tasarımı çok yaratıcı ve temasını güzel donatmış oyun. Baştan aşağıya görsel dizayn olarak ustalık ve profesyonellik kokuyor. Tek sorunum combo ve yakın silah çeşitliliği konusunda biraz kıt olması. Tekrara biniyor oyun.

DMC replay maratonundayım ve ilk oyunu bu sefer sevebilmiş olmanın memnuniyetini yaşıyorum. Bayılmadım o ayrı ama gayet sevdim. Bu da yeterli benim için, fazlasında gözüm yok. Beni PS2 dönemine ışınladı bir de.