Bu oyun bana hayattaki bazı sorunlardan kaçmak için ne kadar bilgisayar oyunu oynasam da , ne kadar o dünyanın içine girsem de asıl dünyadaki sorunlarımın hala beni beklediğini hatırlattı.
Oyunun sonunda , Henry bu aranın bittiğnin ve yine dertli yaşamına geri döndüğünü anlıyor.Oyunun ortalarında istersen Delilah ile flörtleşebilirsin,bunu iyi devam ettirirsen o da seninle flörtleşir.Oyunun sonunda , onun kulesinde , telsiz kulaklığı ile konuşurken ona Colorado'daki evine gelmesini istersin ancak Delilah sana Julia'ya geri dönmeni ve ona iyi bakmanı , bir de kendisinin evine döneceğini belki bir ara senin yanına uğrayabileceğini söyler.Bu sonda çıkan 3 seçimden sadece bir tanesi...Henry eski yaşamına geri döner.
Bu oyun yürüme simülasyonu , komedi , gerilim , drama , empatik ve üzücü bir oyun.
Ö Z E T
TÜM GÜN BOYUNCA OTURUP SORUNLARINI UNUTMAK İÇİN BİLGİSAYAR OYUNLARI OYNABİLİRSİN AMA GERİ DÖNDÜĞÜNE HAYATIN SORUNLARININ HALA SENİ BEKLİYOR OLACAĞINI GÖRÜRSÜN,bu oyundan çıkardım mesaj bu.......

Oyuna alıcı gözle bakmaya başladığımızda bizi içine çeken en önemli unsuru tabi ki de görselliği oluyor. Yapım Japonya’nın Edo (Japonya tarihinde 1603-1868 yıllarını kapsayan dönemdir.) döneminde geçiyor. Aslında bildiğiniz klasik samuray sinemasını andırıyor ve tabi ki de bu denildiği anda akla ilk gelen isim ünlü Japon filmleri yönetmeni Akira Kurusowa’dır.

Oyunda dayanıklılık ve sağlık korumamız gereken ana etmenler. Atak sayılarımızı, bloklarımızı, saldırılarımızı dayanıklılık seviyesiyle yapıyoruz. Sağlık kısmını zaten anlatmama gerek yoktur herhalde ? sağlık biterse selamız okunuyor ya da Japonya’da ne yapılıyorsa işte yakıyorlardı sanırım neyse konumuza dönelim. Sağlık ve dayanıklılık barları, geliştirilebilir imkânlara sahip. Oyun içinde bulduğumuz ve birleştirdiğimiz parçalarda bu barlarımız yükseltilebiliyor. Konu yükseltmelere gelince değinmek istedim, oyunda ilerleme kat ettikçe yeni vuruş stillerimizin kilidi de açılıyor. Seri vuruşlar, ani kaçmalar, peş peşe kılıç komboları vs yapabiliyoruz.

Oyunun ilk başından itibaren kılıçla adeta şov yapıyoruz hatta o kadar şov yapıyoruz ki belli bir süre sonra adam öldürmek çocuk oyuncağı haline geliyor ve savaş basitleşiyor. Tek tip düşman yok bazıları kâğıt gibi üflesek bayılacak şekilde ama bazıları var ki adamda ki zırh çok kalın ve zorlu. İşte onları öldürmek o kadar da kolay olmuyor. Çok fazla komboyu peş peşe yapmanız gerekiyor bazen tek vuruş yapmak, bırak canını azaltmayı adamı gıdıklıyor ya. Hele birde mızraklı olanları var abi uzaktan kafamıza kafamıza vuruyor. Düşmanları öldürmek bir yerden sonra seriye bağlıyor, kopan kafa veya uzuvlar bu düşmanları geçerken çok nadiren de olsa size ağızda hoş kalan bir tat bırakıyor.

Farklı iki vuruş hareketini seri olarak yapmaya kalktığınızda bir aksama oluyor. Sanki ping giriyor karaktere öyle bir aksama oluyor yani. Bazı noktalarda düşmanlar çoklu olarak geliyor, ama nedense Cüneyt Arkın filmi gibi sırayla ölmeye geliyorlar. Yani çok nadir oluyor aynı anda saldıran 2-3 düşmanı görmek. Bütün bunların çıkarımı şu oluyor dostlar, oyunda düşmanları geçmek için bir formül oturttuğunuzda hemen hemen hepsinde aynı formül iş yapıyor. Yani tuş kombinasyonunu ezberler arkana yaslan gelene kılıç gidene tekme hesabı.

A
Bu oyuna karşı karışık duygular besliyorum.
Bir yandan, atmosferi, görselleri ve sesleri çok sevdim, hepsi çok sürükleyici bir oyun yaratmak için çok iyi bir şekilde harmanlanmıştı. Hikaye ilginçti, Yomi'de yolumuzu bulmak oldukça iyi bir maceraydı, gerçekten keyif aldığım bir maceraydı.
Ancak diğer yandan, dövüş çok basit geldi ve o kadar da ödüllendirici değildi. Oyunun büyük bir bölümünü düşmanlarla savaşarak geçiriyorsunuz, ancak ilerledikçe bayatlıyor. Savaş hareketlerinin yanı sıra yeni yetenekler de keşfediyorsunuz, ancak sonuçta size heyecan verici bir şey sağlamıyor. Düşmanlar bölümleri değiştirirken değişmeye başlıyor, ancak herhangi bir zorluk sağlamıyorlar, patronlar da öyle, çok sıkıcı.
Ve savaş sırasında, çoğu zaman kontroller tepkisiz hissettirdi, bu da zaten kötü olan bir savaş deneyimini daha da kötüleştirdi.

All Endings
Aşkın Bitmesi = H sonunda yangında öldü ve karısıyla tekrar bir araya geldi. Görev Bitiş = H öğretmen olur ve yeni bir öğrencisi olur Öfke Bitiş = Hediyeleri reddeder ve kötü olur Gizli Son = Herkes öldü, kılıcı düşürür, yolculuğunu bitirir

ÖNÜMÜZDEKİ A MEMOİR BLUE İÇİN SPOİLER .

A Memoir Blue , radyoda tanıdık bir şarkının ardından hayatını ve ailesini hatırlatan şampiyon bir yüzücü olan Miriam'ın hikayesini anlatıyor. A Memoir Blue boyunca çocukluğunu , özellikle annesi ve yüzme kariyeriyle ilgili anılarını, su bazlı görüntüleri kullanan bir dizi kısa hikaye aracılığıyla yeniden ziyaret ediyor.

Oyun bir ödül töreni ile başlar. Miriam yüzme madalyasından memnun görünmüyor ama nedenini bilmiyoruz. Cep telefonu çaldığında oturma odasında tek başına oturuyor ama cevap vermiyor. Odadan çıkarken, bir çocuk ve annesinin geçmişe dönüşlerini görmeye başlıyoruz.
Bir PlayStation blog yazısında Chen, ilhamını kendi hayatından aldığını söylüyor - bir çocukken annesiyle babasından komşu bir sahil şehrine kaçtı. İlk başta Chen, neler olup bittiğini anlamadığını söylüyor - annesiyle sadece eğlenceli bir gündü.

Chen yazısında, “Çocukken hatırladığım kadarıyla komşu sahil şehrine harika bir günübirlik gezi yapmıştık. "Ama büyüyünce annemin evden kaçarken beni de yanında götürdüğünü anladım."

Miriam'ın annesi, bekar bir anne olarak kızını desteklemek için çalışıyor, bu da kızının en büyük çocukluk anlarından bazılarını kaçırdığı anlamına geliyor. A Memoir Blue sırasında Miriam kaşlarını çattı ve annesiyle tartıştı , ancak Miriam sık sık yalnız hissetse bile birbirlerini gerçekten seviyor gibi görünüyorlar.

Cloisters Interactive, karakterlerin nasıl hissettiğini göstermek için görüntü ve müzik kullanır. 2B karakterler geçmiş anıları temsil ederken, 3B karakterler şimdiki zamanda yaşar. Miriam oyunun sonunda 2 boyutlu bir figüre döndüğünde, çocukluk anılarıyla nasıl uzlaştığına ve onları nasıl geride bıraktığına veya belki de kaybettiği bir parçasını yeniden kazandığına dair bir referans olabilir.

Aralık 2021'de Paste Magazine ile yaptığı röportajda Chen, Asyalı ebeveynlerin duyguları konusunda genellikle mütevazı olduklarını ve bunun bazen çocuklarının kendilerini ifade etmelerini zorlaştırdığını belirtiyor. Chen, oyunun “ona teşekkür etmemin bir yolu” olduğunu söylüyor.

Oyun boyunca Miriam, annesine nasıl hissettiğini doğrudan söylemek için telefonu açamaz. A Memoir Blue'nun sonu çok açık uçlu. Son “bulmaca”, annesiyle olan mutlu anıların fotoğraflarını ortaya çıkarmak için Miriam'ın kupa sıralarını bir kenara çekmeyi içeriyor.

Miriam, oyunun en başında çalan aynı ninni benzeri şarkıyı dinlerken gülümsüyor. Başka bir telefon görüşmesi şarkıyı bölüyor ama bu sefer o açıyor. Kredi rulosu. Miriam telefonu açar ama annesiyle ilişkisinin oradan nasıl ilerlediğini bilmiyoruz. Her şey yoruma bağlı.

Miriam, annesiyle daha açık ve sevgi dolu bir ilişki kurmaya hazır görünüyor. Eski kırgınlıklara tutunmaktan ve suçlamaktan ziyade empati, anlayış ve bağışlamadan kazanılacak daha çok şey olduğunu fark eder. En önemli ilişkilerimiz söz konusu olduğunda, geçmişe acı ve pişmanlıkla takılıp kalmaktansa, ileriye bakmak ve sahip olduğumuz zamanı en iyi şekilde değerlendirmek daha iyidir.

Chen , PlayStation blog yazısında “Misyonumuz sadece hikayeler anlatmak değil, aynı zamanda oyuncunun kalbine de hitap edecek deneyimleri paylaşmak” diyor. "Umarım sıradan olanı bırakıp kendinizi masmavi bir dünyaya kaptırarak Miriam'ın gün yüzüne çıkmamış geçmişine dalmaktan keyif alırsınız."