It's... okay? Has some absolutely asinine design decisions and there is literally only one or two good bosses in the entire game but I suppose it was charming enough to be worth my time

Aged like already-expired milk

Now that I've actually played Kingdom Sharts I'll have to start telling people that my name is NOT a KH reference

Well after months of playing this on and off I have finally finished it. And it's actually pretty good.

There's a lot I like about this game but also a lot I do really do not like.

To start with the positive, the main gameplay is pretty fun, well the combat is anyway. The swordplay is basic but intuitive and the combination of spells you can do keeps things interesting (when you can actually pull them off). I really liked being able to summon different Disney characters to help me out in battle that was fun. I think the sheer amount of things you can do in the game is cool as well as all the different customisation with the different key blades and equipment you can give your characters.

Now this may not make much sense but I do have a lot more negatives about this game than positives but I still like it quite a bit. For one, the story is just, bad. it is an incoherent mess that reaches new levels of anime stupidity with hearts and darkness and some of the worst dialogue I have ever heard in my life and when you combine that with terrible voice acting like my god everyone sounds so dead inside or monotone in this it's so off putting. I get this is a Playstation 2 game but so much of this game has aged very poorly. The progression system is terrible, when you lose a boss fight it sends you back to the last checkpoint instead of just the beginning of the boss. Most of the time you have next to no idea where the hell you are going because the game doesn't tell you, you literally just have to wander around and figure it out yourself. I raged quite a lot in this thanks to my completely stupid teammates. Your team in this are either a god-send or the bane of your existence, most of the time it's the second one. They die so quickly most of the time and you're left to fend for yourself and then you end up dying. Sometimes they do come in clutch and save your ass and it feels amazing when that happens but it happens so little that you end up hating them. Speaking of dying quickly, the amount of enemies that can 3 or even 2 tap you is insane. You get into a fight and within 10 seconds most of your health is already gone, and thanks to the healing animation being slow as fuck and some of the enemies being fast as fuck you can't even heal half the time so you just end up dying and getting very angry. also the fact that every time you enter an area whether or not you've already been there or not a big group of enemies is always waiting to jump you is so goddamn stupid, like I am just trying to backtrack and find some hidden loot I missed why do I need to fight the same 50 enemies every goddamn time I want to just go to a different location? I hate the gummi ship sections, again, why do I have to do this every time I want to move from world to world, sure you get the warp ability but that's not until like half way through the game, also just what is the point of it? a random space shooter mini-game that is not fun in the slightest just to travel between worlds. Also this is some of the most terrible boss fights and platforming I have played in a long time. The platforming always feels so stuff and a lot of the terrain just feels like it was not designed for this and some of the boss fights I just hated to my core. Also the enemy lock on system is horrific, you can lock onto the enemy you wanna fight but it has almost no difference because if they go off screen then the camera doesn't follow them, it just sits wherever you are, the lock on feels more restrictive than strategic, also all the camera movement is terrible. This game felt like it was going on forever, I thought I was reaching the ending because all the plot threads and heroes and villains were coming together but then the game goes on for another 4 hours -_-.

You may be thinking "Damn girl, you seem to really not like this game, so why did you give it a high ranking?"

Well kind stranger allow me to explain, while yes there is a lot about this game I heavily disliked, there is something special about the rest of it. I hate to say but that Disney magic really is at work here. Getting to play through and see all of the Disney worlds with all of the characters is a real experience. Fighting Disney villains as bosses brings a real special kind of joy that you don't see many places else. And like i said the main combat is fun and while yes this game feels like it goes on forever and I was so goddamn happy when it was over, I had some real fun in the back half of the game when everything was mostly unlocked and I was free to run around the Disney worlds looking for secrets, finding secret boss fights and getting special equipment as a reward for my curiosity. Finding a boss that was really tough and going out and training to come back and kick it's ass was a really satisfying feeling. This game honestly kicked my ass quite a bit, but I would be lying if I said I didn't enjoy the hell out of a decent chunk of this game. I really hope the sequel fixes a lot of these issues which I'm told it does so, hype to see.

This game is very technically impressive but it barely feels like MGS.
It's very fun for a while, but the open world means bloat and the base manegment has fucking Farmville timers. No.

There are few character interactions after the opening act or any characters at all for that matter. Snake is basically a mute, Sutherland is giving a good performance for his seven lines but for half the budget you could get Hayter to actually be there and give his heart and soul to this hammy character in this hammy game. Hiring a Hollywood big shot doesn't make your game more sophisticated or highbrow - maybe start with not shoving a bomb up a woman's vegina?

Kojima was never great with women but the absolute fucking on screen and off screen torture he puts Paz through is sickening.

I may get back to it every now and then but I don't think I'll ever bother to finish it. Big Boss' story came full circle with MGS3 anyways.

Platformówka 3D w stylu Rime i Journey, tylko jeszcze bardziej niskobudżetowa, bo autorstwa jednej osoby (z tego co rozumiem sam zrobił wszystko oprócz muzyki - ogromny szacun). Graficznie całkiem ładna jak na swoją prostotę, fajne oświetlenie dobrze przykrywa to jak mało szczegółów ma wszystko, ale czego niestety tutaj mocno brakuje, to płynne poruszanie się postacią - animacje są brzydkie, a sterowanie toporne, różne ruchy sprawiają wrażenie "rwania się", które dodatkowo potęguje słaby poziom techniczny produkcji. Na XSX bez względu na ustawienia ciągle miałem wrażenie jakby ilość klatek nie zgadzała się z odświeżaniem TV, ale 60fps chyba trzymało. Może podobny przypadek jak Bloodborne na ps4 (frame pacing)? Na początku sam gameplay i zagadki wydawały mi się tak proste, że aż nudne, ale z czasem dochodzi parę mechanik, które nieco wszystko urozmaicają. Szczątkowa fabuła i przesłanie całej historii niezbyt przypadły mi do gustu, wpisy w dzienniku były nieciekawe i w połowie domyśliłem się co będzie na końcu, a głębsze analizowanie tego nie ma moim zdaniem sensu. Kłóci się z tym muzyka, która choć nie jest zła, to gra mocno na jedno kopyto, co chwilę są takie podniosłe chórki jakby działo się coś niesamowitego, a nic takiego nie ma miejsca. Ale jednak do końca utrzymywała mnie fajna konstrukcja świata, takie małe open worldy, które się bardzo szybko i przyjemnie kończy na 100% przed przejściem do kolejnego. Zbierzesz kilka pierdół, coś pokombinujesz, pozwiedzasz i pyk. No i długość całej przygody, bo zajęła mi tylko około 4h (a innym może zająć i 3). Jak ktoś nie chce się brać za kolejny tytuł na kilkadziesiąt godzin to polecam sprawdzić. Dodatkowy plus dla zbierających punkciki - na Xboksie lecą duże osiągnięcia za mało roboty.

Świetny początek serii. Takie sobie strzelanie i mała liczba znaczących wyborów odchodzą na boczny tor przy tak znakomitej fabule, postaciach i świecie. W Legendary Edition poprawili niewiele, ale gra sama z siebie nadal ma miejsca gdzie prezentuje się pięknie ze względu na artstyle i projekt lokacji (ciężko mi wskazać co w ogóle znaczącego zmienili, ale porównuję tylko ze wspomnieniami sprzed wielu lat). Trafiłem nawet na kilka bugów obecnych w tej grze od dnia premiery... Ale to nic, zwiedzanie tego świata, czytanie lore i rozmowy z postaciami to czysty miód. I choć nie powiem, żebym je lubił, to samo strzelanie nie jest moim zdaniem tak złe jaką ma reputację, jest płaskie i trochę pokraczne jest to “rzucanie czarów” (biotyka) i komend, ale nie jest to coś przez co miałbym porzucić tak dobrą grę. I ja nawet jestem fanem Mako na którego wszyscy tak narzekali! Wolę pojeździć na pustej (ale klimatycznej) planecie przy świetnej muzyce odkrywając kilka minerałów i artefaktów pomiędzy questami, niż spędzić wiele godzin na zbieraniu jakiegoś badziewia w open worldzie wypełnionym kropkami. Pojazd mógłby być trochę szybszy i mieć bardziej dopracowaną fizykę (raz się wywróciłem tak, że nie mogłem się ruszyć i musiał być restart) ale ogólnie to mocno żałuję, że nie ma go w kolejnych dwóch częściach. Może dla niego kiedyś zainstaluję Androbiedę? :D No ok, no i przyznam, że niektóre lokacje mogłyby być żywsze, nowo odkryte i nie nadające się do zamieszkania planety jeszcze rozumiem w takiej konwencji, ale czasami nawet mamy informację, że gdzieś mieszka tysiące ludzi (czy obcych), a tam pustynia. Tutaj widać chyba chęć jak najszybszego wyplucia gry na rynek i cięcia budżetowe, bo nie wierzę, że w tamtych latach Xbox 360 nie wytrzymałby jakiegoś miasta dostrzeganego w oddali i paru więcej budynków, które można zwiedzić, a tylko tego moim zdaniem potrzeba do pełni szczęścia. Czasami tylko można wejść do jakiejś bazy, ale tutaj również widać mocny recykling i pustkę. Ale to wszystko tylko małe potknięcia, ogólnie jestem cholernie zadowolony z tego przejścia i tym razem na pewno zaliczę całą trylogię (nigdy nie grałem w dwójkę i trójkę).
Plusy i minusy:
+ lore, świat, różne rasy i świetne postacie
+ bardzo dobry dubbing, jest tu cała masa znakomitych aktorów głosowych (Keith David ♥)
+ fantastyczny soundtrack, dobrze buduje klimat i idealnie pasuje do SciFi
+ nasi towarzysze, niemal wszyscy są “jacyś”, mają dobrze nakreślony charakter i bardzo ich lubię (oprócz Kaidana)
+ artstyle, projekt lokacji, kombinezonów, broni, Normandii, wszystko wygląda pięknie i pasuje
+ poczucie badania kosmosu, przeglądanie planet obecnych w różnych układach i informacji na ich temat
+ grafika moim zdaniem daje radę, przeważnie jest ładnie, czasami tylko jakaś twarz czy tekstura zaskoczy znienacka swoją brzydotą
+ / - zwiedzanie planet Mako jest całkiem przyjemne, jednak są one trochę za puste
- walka co najwyżej “ujdzie”. Strzelanie jest płaskie, a wydawanie poleceń niewygodne.
- obce rasy występują w tylko jednej płci, u niektórych ma to sens i jest wytłumaczone, ale w większości to chyba wynika z oszczędności, by nie musieć robić nowego modelu postaci
- mała nieliniowość jak na erpega, bardzo często w dialogach mamy do wyboru 3 dokładnie te same kwestie, tylko wypowiedziane nieco innym tonem (a czasem nawet te wszystkie 3 kwestie mają jedną wspólną linię nagraną)
- wybór klasy i umiejętności nie ma za bardzo znaczenia (odrobinę żałowałem tylko, że nie grałem żołnierzem, bo tylko on może nosić cięższe pancerze
- mało questów pobocznych dotyczących naszej ekipy czy chociaż takich, w których ktoś z nich miałby coś do powiedzenia
- czasami długie, niezręczne pauzy, które psują flow dialogów
- spam przedmiotami, zbieramy mnóstwo niepotrzebnego śmiecia
- okropne spolszczenie, zmiana charakteru niektórych postaci i wsadzone nawiązania, których nie ma w oryginale (a wybierając oryginalny dubbing mamy oczywiście tylko to co mówią w polskiej wersji, nie robili specjalnie napisów pod angielskie głosy)

Straszny przerost formy nad treścią. Słabe zarówno pod względem gameplayowym, jak i fabularnym. Przejście tej gry zajmuje tylko 3 godziny (na pewno da się w 2), a czuję jakbym spędził z nią 2x tyle. Po walking simach oczywiście nie ma co się spodziewać jakiejś frajdy wynikającej z mechanik, ale jak historia nie dowozi to całość nie nadaje się do niczego. Absolutnie odradzam tego artsy-fartsy crapa.
Plusy i minusy:
+ dwie całkiem ładnie przedstawione scenki, opowieść z fabryką konserw i z bobasem w wannie
- idiotycznie prosta historyjka, z puentą do rozgryzienia w połowie, mimo że gra i tak jest bardzo krótka
- nuda
- poziom techniczny na XSX, częste ścinki mimo brzydkiej grafiki

Dobra, wesoła zabawa i prosty, wciągający gameplay. Must-play w kategorii coop, a nawet samemu nie jest źle.

Plusy i minusy:
+ dużo lepsza muzyka od tej z części pierwszej, już nie irytuje
+ więcej postaci, ładniejsza grafika, gra nareszcie działa dobrze i nie sprawia wrażenia, jakby zaraz się miała wysypać
+ można pogłaskać Kevina
- za łatwo, szczególnie w porównaniu do poprzednika, gdzie by samemu przejść kampanię trzeba się było postarać
- ostatnia walka z bossem banalna
- brak fajnej nagrody na koniec kampanii

There are two ways to play Peace Walker: as another stealth action story in the Metal Gear lineage, or as an action management sim.

If you play the first way, chewing through stages like MGS3, Peace Walker is easily one of the best. It's one of the best tales in the whole series in my eyes, despite being in the unenviable position of following up one of the most acclaimed game stories of all time. The mission-based structure can sometimes make scene transitions awkward, with you backing out to a menu to assign some guys, build some guns, and listen to some tapes and the QTE cutscenes feel unnecessary but not totally unwelcome.

Playing this way makes you pretty unlikely to unlock the game's "secret ending" but that ending really only matters as connective tissue to MGSV and is a real pain to get anyways.

The second way is to min-max and micromanage your Mother Base like no tomorrow. When the story ends, the real game begins. You put your R&D team to work, constructing stronger and stronger weapons to take on the most difficult bosses in the game, usually with your friends. Not just the secret end but the secret tapes and the AI cores and going Moster Hunting.

It's here that the game is less successful. The postgame just isn't that interesting. It's largely playing extra ops and while there are some gems in that list, most are variations on a theme with similar objectives. The extra boss fights are extremely difficult and essentially require three friends to play along and 10 years from release, there aren't many people playing. Don't get me wrong, it's still pretty good mindless fun, but it needs more narrative content or more complex systems (as would appear in MGSV) to really complete the package.

I enjoyed much of my time with Horizon, but not all of it, and having beaten the main story and the DLC story, as well as some of the side content, my feelings on it are very mixed.

On the one hand, the game is visually stunning (bar the very distracting facial animations, but Frozen WIlds at least fixes this). The world is beautifully realised and there was definitely a few moments where I had to stop to admire the view. It also runs at 60fps on PS5 and feels incredibly fluid.

The story and setting, inextricably linked as they are, are also a cut above most open world games of this kind. Though the backstory was more interesting than most of the present day goings-on, and the highlights are uncovering the mysteries of how the current world came to be.

So far I've praised the game, but beyond the graphics and stories is where it stumbles, hard. Although the combat against machines is, generally, fun (and sometimes frustrating), the rest of the game is every single boring open-world AAA game trope thrown in a blender with middling results.

Awful combat against humans? Janky climbing? Shoehorned levelling and loot mechanics that are far more tedious than interesting? A world map filled with icons and pointless collectibles? Map towers? Bandit camps? It's all here, and somehow more egregious compared to other games even though they cut down on the number of filler activities compared to your average bloated Ubisoft game. Unfortunately, less of a thing doesn't make it more meaningful. The world is beautiful but the exploration of it is mediocre. And it's perhaps because the presentation and setting are so good that the gameplay loop feels like such a let-down.

In the end, I don't think Horizon is a particularly bad game, despite its sins. I do find it to be disappointing given its status as one of the great PS console exclusives (and it seems to be well regarded on PC too), but there's a fairly solid base to build the sequel off of. I'm not hyped for Forbidden West day 1, but I'll be keeping an eye on impressions to see if it fixes what I disliked about the first game.

Tytuł przede wszystkim słaby gameplayowo, co twórcy próbują nadrobić scenariuszem i humorem, ale niestety nawet to nie do końca się udało. O ile żarty nie muszą wszystkie trafiać, bo przy takiej ich liczbie nawet jeśli tylko 1/3 się uda to uznaję je za plus, to fabuły i postaci w wielu momentach miałem serdecznie dość. Częsta drama na siłę, sztampa, emocjonalna taniocha i narracja, która nie zawsze współgra z dokonanymi przez nas wyborami mnie wkurzały. Do tego srogie techniczne niedopracowanie, przenikające tekstury, teleportujące się postacie, wpadanie pod mapę i inne bugi mogę przełknąć, ale tak (nie)działający system dialogów jak tutaj to kompletna porażka. Non stop zdania są urywane w połowie i zaczynane kolejne, co przerabia wypowiadane kwestie w bełkot oraz karze gracza za eksplorację i granie normalnym tempem, bo robiąc o krok za daleko co rusz się odpala kolejny skrypt. A przy tak miałkiej walce to przede wszystkim dla nich w ogóle grałem w tę grę! Nad muzyką widziałem sporo zachwytów, ale mi taka zwykła kasa rzucona w monitor z wyświetloną listą największych kawałków lat 80 zupełnie nie robi, taki "soundtrack" to każdy z budżetem może kupić i nie wymaga to żadnego talentu, wiedzy czy wirtuozerii. Wystarczy wejść na spotifaja i wcisnąć "shuffle" na odpowiedniej playliście. Już ścieżkę z filmów Marvela doceniam bardziej, bo tam chociaż wyciągnęli nieco mniej znane kawałki z tego okresu i po premierze w kinach zyskały one drugie życie. Do tego instrumentalna ścieżka to takie typowe podniosłe "superhero music", które słyszeliśmy już dziesiątki razy. Ale jest jeden aspekt, który mocno ratuje muzykę w tej grze - Starl-Lord Band, czyli album nagrany współcześnie jako fikcyjny zespół z lat 80, którego fanem jest główny bohater. TO jest właśnie nowe i pomysłowe, takie rzeczy naprawdę doceniam. No i pomaga oczywiście, że tego rocka się naprawdę miło słucha. ;) Pochwalę jeszcze bardzo ładne lokacje, choć niestety są mocno ograniczone i pełne niewidzialnych ścian i nie zawsze jest czytelne gdzie możemy stanąć, a co jest tylko "tłem", to jest tu na czym zawiesić oko i dobrze się je zwiedza. I bardzo lubię wszelkie huby do których wracamy pomiędzy misjami, dlatego fragmenty na statku, ze szwędaniem się po nim i rozmowami postaci uznaję za jeden z najlepszych elementów tej gry. Z minusów jeszcze muszę wymienić drętwe animacje (szczególnie mimika Quilla mi nie pasowała), design wrogów (czasami woła o pomstę do nieba, walczymy tu ze skaczącymi kulkami, kwadratowymi galaretkami, włochatymi glizdami... Rozumiem oszczędności, ale żeby aż tak?) ciągły hałas (wypadałoby czasami odpocząć od tekstów wyrzucanych jak z karabinu maszynowego i darcia ryja, ale nie było mi tu dane) i już o tym wspomniałem ale jeszcze raz powiem: WALKA. No strzelanie w tej grze po prostu ssie, wydawanie komend drużynie nie ma w sobie za grosz taktyki, a "zbiórka" by zainspirować na nowo ekipę do walki fajnie brzmi w teorii, ale wypada głupio i niezręcznie. Podsumowując: tragedii nie ma, poprawna rozrywka, ale trochę zawód. Typowy Marvel.

This is the only game I've ever played during which I've thought to myself "this is probably what it would be like to fight a dragon in real life."

From that thought, a lot can be gleaned about Dragon's Dogma. The animations and behaviours of its fictional fantasy creatures are remarkably lifelike, which bolsters its already strong immersive qualities, but the combat is arguably where it shines the most - and not just because its bows feel like semi-automatic rifles or because Arc of Deliverance is the single most satisfying move to use in any game ever made. Where a lesser game would typically have you fight a giant monster by whittling away at its ankles ad nauseam or some other comparably restrictive method, Dragon's Dogma lets you (among other things) climb onto it, knock it over, stun it, break off or cripple certain body parts, douse it in oil & light it on fire, lure it into a disadvantageous spot or environmental hazard, bring it crashing down to the ground while it's flying, send it flying through the air, freeze it, parry it, or jump off of it to reach a place you otherwise couldn't. It's like a power metal album cover come to life, with a soundtrack to match. It’s chaotic, it’s dynamic, and it’s absolutely drowning in techniques to try out.

That alone would be enough to set Dragon's Dogma above most other real-time combat systems, but what takes it to the next level is the genius pawn system. Few games offer satisfaction on the level of figuring out a golden tactic against a particularly troublesome enemy, watching your pawns become better and better at its execution over time, and being rewarded by other players for renting out your home-made killing machine to them. My mind was blown the first time I realised my pawn had learned to throw explosive barrels specifically when a tough enemy is near a ledge to kill them instantly, and almost a full decade later they continue to surprise with behaviours like this. There’s plenty else to enjoy about Dragon’s Dogma’s combat system, like the enormous playstyle diversity afforded by its classes or the chunky hitstop that provides great feedback on every attack, but it’s far from the only thing the game offers.

For one thing, Dragon’s Dogma sells the feeling of adventure very well. While not quite to the extent of in something like Breath of the Wild, you really do have to legitimately think about how to get from one place to another. Should I risk trying to clamber up that ledge or is it more practical to take the long way around, even if that means meeting more monsters? What time of day should I start my journey, or will it be short enough that I shouldn’t have to worry about all the beasties coming out when night falls? If night falls, do I have enough fuel for my lantern and is my character tall enough that it won't be extinguished by forging through bodies of water? You find yourself asking all these questions as you make your way to distant landmarks which you weren’t initially even sure if you could physically get to, which I think is enough to make the open world a net positive overall despite its blatant and unfortunate unfinished-ness. It helps that pretty much all of the dungeons in both Gransys and Bitterblack are rewarding to explore, with lots of goodies to find in hidden alternate pathways and enemy layouts which get dramatically overhauled in the post-game.

Beyond that, I’ll always stick up for the story of Dragon’s Dogma. Bingo Morihashi is seemingly cursed to always deliver well thought-out, thematically solid stories that everyone writes off as crap for some reason. Even if contextualising new game plus into it wasn’t rad as hell (and it is), the intentionally antiquated dialogue gives it so much character and it conveys such an immense, ambitious sense of progression in terms of scale. And speaking of scales (literally), Grigori is an all-timer in the realm of video game antagonists. Coupled with David Lodge’s masterful delivery, every line of his gives him such presence. He’s everything a dragon should be according to their traditional cultural depictions; not just huge, imposing and a fierce fighter, but also really intelligent and reserved to the point where it's not easy to classify him as a 'villain.' The fight against him having both style and substance in spades is just the cherry on top.

Daimon is also compelling, and his segment of the game is probably what’ll keep you coming back for more. Bitterblack Isle’s not just a wonderful, almost endlessly replayable DLC that marks a gold-standard for content density, it’s also a tantalising glimpse into Hideaki Itsuno’s full vision for Dragon’s Dogma. It was meant to have dozens of Bitterblack equivalents scattered throughout the world before its development was cut short, not the least of which included being able to travel to the moon and a massive MMO-like tower in which players could trade with one another and glimpse at each other’s worlds, endlessly stacked on top of each other. Had Itsuno and his team been allowed to carry out that vision, I’ve little doubt that Dragon’s Dogma would probably be my favourite game of all time. As it stands, it’s close enough already – all I think a hypothetical sequel would really need is for its open world to be more densely packed with content and a real-time healing system (outside of hotkeys and spells), like that of Nioh or a certain other ARPG series from the past decade or so that I hear is pretty popular.

It’s well known now that Capcom presented Itsuno with the choice to either develop Devil May Cry 5 or Dragon’s Dogma 2 a few years ago. Given the freedom that Capcom granted to him during the making of DMC5 and his recent teasing that his elusive new project is making good progress, I can’t help but have hope for the first time since release that aught is on the horizon. A Dragon’s Dogma sequel wouldn’t just be nice to see, it’d mark a victory for any and all game creators who want to see their vision fully realised.

Pawn system is the best thing ever. Only played as a rogue, but combat is fantastic — likened to a grittier version of MonHun. I recall many in-game nights holed up on the side of a mountain waiting for the morning, because when it gets dark, it is d a r k. There was a particular excursion where I found myself in the middle of the forest at night. Got into a fight with a troll and was climbing this seemingly invisible beast - his face only just illuminated by the short cast of my sheathed lantern. Bloomin' fantastic.