ilk oynadığım zamanlar bitiremeden pc bozulmuştu verilerimi de alamamıştım kısmet geçen seneyeymiş baştan bir daha oynamıştım. ve fark ettim ki buradaki yazım o kadar iyi ki. şöyle diyeyim bad endingleri oynarken ilk defa bu kadar kötü hissettim. özellikle clear'ın bad endingi o kadar detaylı grafik şekilde anlatılmış ki, bir de tüm o olanları aoba'nın ağzından dinlemek ekstra bir acı verdi tek seferde bitiremeyip kapatma ihtiyacı duymuştum. yani olumlu olmasa da gerçekten başarılı yazılmış.
fakat good endingler de bir o kadar tatlı ve aralarındaki ilişkiyi geliştiriyor <3 bir de mizuki'ye ne olduğu ile ilgili de hikaye yapılması çok mutlu etti çünkü önceki oyunun finalinde hep hee o da iyi diyerek es geçiliyordu ben üzülüyordum, sonuçta aoba'nın yıllarca en iyi arkadaşıydı. bir de aoba'nın geçmişine inen bir kısmın da açılması güzel, hakkında daha çok şey öğreniyoruz canım aobam

heath's route made me sob my fuckin organs out. like ugly sobbing it was pathetic.
the game only got me so good because i saw '18+ vamp romance' and i blacked out completely missing the ' dark romance' part of the description.

i was ready for some fun with vampires and i got my heart ripped out and shot out back instead

even tho i didnt get what i came here for, it s become one of the few games that got me so invested in its characters that i sobbed like a little bitch for half an hour- it'll stay in my memory forever probably, remembering it for its impeccable writing (and i dont use that descriptor lightly, shit slaps severely), the amazingly immersive atmosphere, the gorgeous art and of course my final moments with it, which are spoilerly by nature.